کد مطلب:29872 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:89
اصولاً عشق، عاشق را تابع معشوق می سازد. بر همین اساس، كسی كه عاشق علی علیه السلام است، نمی تواند كاری را انجام دهد كه امام علیه السلام او را از آن، باز داشته است. آیا می توان تصوّر كرد كه كسی به علی علیه السلام عشق بورزد، ولی برخلاف رضای او به انحراف غلو، گرفتار آید؟ در كتاب دوستی در قرآن و حدیث،[1] این حقیقت، به گستردگی، تبیین گشته است كه دوست داشتن خداوند متعال و اولیای او، كیمیای سازندگی و اوج عظمت و والایی است. پس چگونه می توان باور كرد كسی به كیمیای محبّت علوی دست یابد، امّا با گرفتار شدن در بیماری غلو، هلاك شود؟ پاسخ، این است كه آن دسته از محبّت هایی كه به انحراف، مرزشكنی، زیاده روی و افزونگویی می انجامند، بی تردید، محبّت حقیقی نبوده، بر معرفت علوی استوار نیستند. چنین محبّت هایی، ریشه در جهل و یا انگیزه های پوچِ نفسانی دارند. در بررسی «ریشه های غلو»، به این موضوع، خواهیم پرداخت.
موضوع دیگری كه در تبیین احادیثی كه افراط در دوستی با امام علی علیه السلام را خطرناك تلقّی كرده اند باید به بحث و بررسی نهاده شود، این است كه چگونه مهرورزی به امام علیه السلام مبدأ انحرافِ «غلو» می گردد؟